Masaż klasyczny

Masaż klasyczny to zespół technik (chwytów) stosowanych w odpowiedniej kolejności, które wywierają wpływ na tkanki ustroju człowieka, powodując wystąpienie w tkankach i narządach reakcji. Składa się z technik: głaskania, rozcierania, ugniatania, ucisków, oklepywania, wstrząsania i wibracji. To również najbardziej znany rodzaj masażu, który może być  wykorzystywany w celach leczniczych, w jednostkach chorobowych, pobudzających i rozluźniających. Wykonywany jest przy użyciu środka poślizgowego.

Drenaż limfatyczny

Drenaż limfatyczny wykonywany manualnie to zabieg składający się z odpowiednich technik wpływających na krążenia limfy, przeciwdziałając powstaniu chorób wywołanych jej zastojem, jak również likwidowaniem obrzęków zastoinowych, zapalnych i chłonnych.

Istnieją dwie szkoły drenażu limfatycznego, według autorów:

1. Emil Vodder – duński lekarz, który jest twórcą drenażu wykonywanego jest przy użyciu środka poślizgowego, składa się z dwóch faz: fazy wstępnej i odprowadzenia, chwyty stosowane w tym rodzaju drenażu zaczerpnięte są z masażu klasycznego.
2. Michael Földi – niemiecki lekarz, twórca technik polegających na powierzchownym odkształcaniu tkanek przeprowadzonych ze zmiennym naciskiem przy użyciu charakterystycznych chwytów określanych jako: stojące koła, czerpak, spirala czy technika poprzeczna. Specyfiką manualnego drenażu limfatycznego jest to, że drenażem objęty jest nie tylko obszar samego obrzęku, lecz prawie całe ciało. Niemiecki twórca wyróżnił dwie koncepcje: jedną dla pacjentów bez usuniętych węzłów chłonnych, drugą dla pacjentów z usuniętymi regionalnymi węzłami chłonnymi.

W skład kompleksowej terapii przeciwobrzękowej wchodzi: opracowanie manualne, kompresoterapia (bandażowanie kończyny lub odzież kompresyjna), terapia ruchem.

Masaż tkanek głębokich

To forma manualnej pracy z pacjentem, która wpływa na poprawę układu mięśniowo – powięziowego. Ma bezpośredni wpływ na zwiększenie ruchomości tkanek miękkich. Głównym celem tej formy pracy jest odnalezienie restrykcji i nieprawidłowych napięć w układzie mięśniowo-powięziowo-więzadłowym, kolejnym etapem jest dążenie do rozluźnienia i przywrócenie tkankom miękkim ich fizjologicznej długości, sprężystości, elastyczności oraz przesuwalności.